ŚiwaŚakti - Encyklopedia wiedzy o śiwie śakti

Śiwaja Subramunija Swami
Niedziela, lekcja 49

Ideą czczenia (iśwarapudźana) jest stałe przebywanie z Bogiem, mieszkanie z Nim w jednym domu i regularne odwiedzanie świątyni. W ten sposób wielbiciel buduje fundament, który pomoże mu odkryć Boga w swym wnętrzu. Bez spełnienia tego warunku poszukiwanie Boga nie wykroczy poza teoretyczne dywagacje. Poszczególne elementy procesu czczenia stopniowo związują wielbiciela z Najwyższym.
Weźmy na przykład taką podstawową czynność domową, jaką jest przygotowywanie i spożywanie posiłków. W domu wielbicieli posiłek przygotowuje się z myślą o najważniejszym gościu. Trzy razy dziennie gospodarze częstują Pana posiłkami, które umieszczają z miłością przed Jego wizerunkiem, zostawiają, zamykają drzwi i pozwalają mu posilić się w spokoju. Pan przyjmuje uczucie, jakie wielbiciele włożyli w przygotowanie posiłku, a zostawia fizyczną substancję. Następnie uświęcony posiłek (prasadam) spożywa cała rodzina.
Bóg i bóstwo opiekuńcze nie przebywa jedynie w domowym sanktuarium. Obserwują życie rodziny, słuchają rozmów. Ich głos przejawia się jako sumienie domowników. Świadomość, że przebywamy w domu Boga sprawia, że dostrzegamy Jego obecność w każdym przejawie życia: w drzewach, roślinach, ogniu, ludziach i zwierzętach. Widząc życie, widzimy Śiwę.
Egoizm nie pozwala wielu osobom przeznaczyć pokoju dla Boga. Wolą mieć jeszcze jedną sypialnię, bibliotekę, pokój multimedialny itp. W „nowej” hinduskiej religii tradycyjne sanktuarium skurczyło się do obrazka Bóstwa na komodzie. Rezultat takiej pobożności jest żaden, a życie takich wyznawców jest odbiciem chaosu współczesnego świata.
Należy sobie odpowiedzieć na pytania: „Czy chcemy żyć z Bogiem, czy pozwolić by Bóg sporadycznie nas odwiedzał?”, „Czy autorytetem w domu ma być niereligijny, dominujący ignorant czy Bóg we własnej osobie?” Innymi słowy, czy i kogo chcemy czcić? Jeżeli Śiwę i Śakti, wtedy naprawdę wybieramy religię i czczenie.
W swej istocie czczenie to coś więcej niż wykonywanie czynności religijnych w określonym czasie i miejscu. Jest to trwały stan, w którym każda czynność jest wykonywana w świadomości Śiwy, to życie całkowicie zadedykowane Bogu. W konsekwencji można dostrzec Śiwę w każdej spotkanej osobie. Jeśli tylko będziemy próbować oddzielić osobiste życie danej osoby od jej duchowej natury, przeniesiemy się na poziom wyższej świadomości i poczujemy do niej miłość, współczucie, sympatię itd. Doświadczenie opisanego stanu świadomości umożliwia mistyczna praktyka czczenia.
W tradycji śiwaickiej medytacja jest formą czczenia, a nie manipulowanym psychologicznym doznaniem, jak uczą tego eksperci nowej duchowości. Tradycyjnie medytacja jest naturalnym owocem ścieżek: ćarja (szlachetne i bezinteresowne służenie), krija(oddanie dla bóstwa) i joga, będących etapami drogi wyzwolenia. Wyrasta z religijnego fundamentu, tak jak trygonometria wyrasta z geometrii, algebry i arytmetyki.
Osiągnięcie doskonałości w procesie czczenia jest równoznaczne z osiągnięciem doskonałości w medytacji. Nie dochodzi do tego automatycznie. Wiele osób nie nawiązuje bliskiej relacji z Bogiem, pomimo długoletniej medytacji. Podczas medytacji ich umysł zalewa potok myśli z podświadomości, oddech jest przerywany lub regulowany na siłę. Daje o sobie znać materialistyczny światopogląd, który zakłada wszechobecność Boga, poza wizerunkiem Boga na ołtarzu. W wyniku tego medytują, lecz odrzucają praktykę czczenia i dochodzą do nikąd.
Poświęćcie się czczeniu bezwarunkowo i z wiarą. Po inicjacji uwewnętrznijcie czczenie za pomocą praktyk jogi poleconych przez guru. Tym sposobem stopniowo zbliżycie się do najwyższego celu. Taka jest konkluzja tradycji śiwaickiej według siedmiu ryszich, którzy przebywają w sahasrara ćakrze wszystkich dusz.