ŚiwaŚakti - Encyklopedia wiedzy o śiwie śakti

Chrześcijanie szukający dalszego uzasadnienia dla swojej diety opartej na mięsie, przytaczają wiele przykładów z Nowego Testamentu, gdy Jezus prosi o mięso.

Niektórzy badacze kwestionują wiarygodność tych cytatów. Według nich szczegółowa analiza greckiego oryginału wykazuje, że słowa tłumaczone jako „mięso” powinny raczej zostać przetłumaczone jako „pokarm”. Pewni eksperci uważają, że w tym kontekście „ryba” oznacza małe placki robione z podwodnej rośliny nazywanej „rybim zielem”. Te rośliny suszy się na słońcu, potem miele na mąkę i piecze z nich placki. Były one charakterystycznym składnikiem diety w starożytnej Babilonii.

Niektórzy badacze są przekonani, że oryginalne nauki Jezusa zostały zmienione przez Kościół, zwłaszcza przez „korektorów”, których wytypowały kościelne autorytety w Nicei w 325 roku n.e. Uważają oni, że te „poprawki” doprowadziły do rażącego niezrozumienia nauk Chrystusa w kwestii przemocy i jedzenia mięsa. W swojej przedmowie do przekładu The Gospel of the Holy Twelve (Ewangelia świętej dwunastki) wielebny G.J. Ousley pisze: „Owi korektorzy starannie usunęli pewne nauki naszego Pana, których przestrzeganie było im nie w smak, a mianowicie Jego wyraźny sprzeciw wobec jedzenia mięsa oraz spożywania mocnych trunków”.
Uczeni są zgodni, że wielu wczesnych chrześcijan było wegetarianami. Święty Jan Chryzostom napisał: „My, chrześcijańscy przywódcy, powstrzymujemy się od spożywania mięsa zwierząt, by kontrolować własne ciało”. Niektórzy twierdzą, że Mateusz oraz wszyscy apostołowie nie jedli mięsa.
Przed nadejściem średniowiecza w niektórych zakonach przestrzegano reguły wegetarianizmu. Wśród nich byli augustianie, franciszkanie i cystersi. Z upływem czasu chrześcijaństwo jako sformalizowana struktura odeszło od swoich wegetariańskich korzeni. W czasach Cesarstwa Rzymskiego jedzenie mięsa było powszechnie przyjętą praktyką, dlatego chrześcijanie przestrzegający diety wegetariańskiej musieli czynić to w tajemnicy.
Pod koniec XVIII wieku John Wesley, założyciel Kościoła Metodystów, był jedynym znaczącym przywódcą religijnym w obrębie chrześcijaństwa, który wybrał wegetarianizm. W 1809 roku w Stafford w Anglii wielebny William Cowherd założył Chrześcijański Kościół Biblijny, pierwszy w Europie kościół w erze nowożytnej, którego członków obowiązywała dieta wegetariańska. W 1817 roku wielebny William Metcalfe, siostrzeniec wielebnego Williama Cowherda, utworzył wspólnotę Chrześcijańskiego Kościoła Biblijnego w Filadelfii i w ten sposób przeniósł ideę wegetarianizmu na grunt amerykański.
Później wiele znanych osobistości przeszło na wegetarianizm i/lub upowszechniało tę ideę wśród ludzi. Wśród nich byli: Ellen G. White, jedna z założycielek Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego; doktor Albert Schweitzer, laureat Nagrody Nobla, teolog, muzyk i filozof; doktor John H. Kellog, twórca płatków śniadaniowych; wielebny Fred Rogers, gospodarz telewizyjnego programu „Mr. Rogers’ Neighborhood” (Współnota pana Rogersa) oraz wielebny Sylvester Graham, twórca herbatników z mąki razowej.
Ten ostatni był prezbiteriańskim pastorem. Zapoczątkował reformę nowoczesnego sposobu odżywiania, prowadząc akcję na rzecz nieusuwania podstawowych substancji odżywczych z wegetariańskich pokarmów. Adwentyści Dnia Siódmego byli pierwszymi chrześcijanami, którzy oficjalnie opowiedzieli się za wegetarianizmem. Dzisiaj połowa jego wyznawców stosuje dietę wegetariańską. W obrębie katolicyzmu wegetarianami są trapiści, benedyktyni i kartuzi.
Coraz liczniejsi chrześcijanie uważają wegetarianizm za ideę zgodną z podstawowymi zasadami chrześcijaństwa oraz drogę ku poprawie zdrowia czy zaradzeniu – przynajmniej częściowemu – światowej klęsce głodu.
________________________________________

„Nie będziesz zabijał” (Księga Wyjścia, 20:13)