Encyklopedia
Śmierć i umieranie
Nasza dusza nigdy nie umiera. Śmierć dotyka wyłącznie fizyczne ciało. Ani nie boimy się śmierci, ani jej nie wypatrujemy. Traktujemy ją jako najbardziej wzniosłe wydarzenie w życiu. Życie, śmierć i życie po śmierci są elementami naszej drogi, którą wieńczy zjednoczenie z Bogiem. Om.
Śiwaici mówią o śmierci z szacunkiem jak o mahaprasthana, wielkiej podróży. Kiedy odrobimy lekcję tego życia, a nasza karma „dojrzeje”, dusza opuszcza fizyczne ciało, które miesza się ze składnikami ziemi. Świadomość, wola, pamięć i rozum, które traktujemy jako nasze „ja” istnieją dalej w ciele duszy. Śmierć jest całkowicie naturalnym doświadczeniem, którego nie należy się obawiać. Jest ona szybkim przejściem ze świata fizycznego do świata astralnego, niczym przejście przez drzwi z pokoju do pokoju. Świadomi tego, traktujemy śmierć jako duchową szansę wzniesienia się na poziom nieprzywiązania, niemożliwy do osiągnięcia w wirze życia, oraz jako impuls do odnalezienia Boskiej Jaźni. Wielką korzyść przynosi śmierć w obecności oświeconej osoby. Na umierającego spływają wtedy błogosławieństwa przewyższające tysiąc i osiem pielgrzymek do świętych miejsc. Wedy wyjaśniają: „Jak gąsienica, która dochodzi do końca źdźbła trawy napręża się, żeby zrobić następny ruch, tak dusza w akcie przemiany zrzuca to ciało i rozprasza jego ignorancję”. Om Namaśiwaja.