Encyklopedia
Istota śiwaickiej teologii
Śiwaizm głosi: Bóg Śiwa jest miłością, jest immanentny, jak i transcendentny, jest stwórcą i stworzeniem. Ten świat jest sceną ewolucji istot żywych, które stopniowo wznoszą się do mokszy, wyzwolenia od narodzin i śmierci. Om.
Śiwaizm jest unikalną religią, w której Bóg występuje zarówno jako byt przejawiony, jak i nieprzejawiony, podzielny i niepodzielny, obecny „wewnątrz” i „na zewnątrz”. Nie sposób go zaklasyfikować jednoznacznie jako religię politeistyczną czy monoteistyczną. Śiwaicką teologię określa się mianem monistycznego teizmu, panenteizmu lub adwajta iśwarawady. Monizm, doktryna przeciwstawna dualizmowi, utrzymuje, iż istnieje jedna, niepodzielna rzeczywistość. Teizm zakłada wiarę w Boga, immanentnego i transcendentalnego. Śiwaizm jest więc teistyczny, gdyż zakłada wiarę w bogów i w Boga Śiwę – kochającego, osobowego Pana, obecnego w świecie. Przyjmuje też istnienie Pati-paśu-pasza (Boga-duszy-świata), dualnej i niedualnej natury Boga, uznaje Wedantę i siddhantę, nieskalaną sanatana dharmę opartą na Wedach i śiwaickich agamach. W Tirumantiram znajduje się werset: „Śuddha śajwowie (śiwaici) medytują o takich elementach swej religii: duszy (atma), Absolutnej Rzeczywistości (Brahman) i Pierwotnej Duszy (Paramatma); trzech kategoriach: Bogu, duszy i więzi między nimi; ostatecznym wyzwoleniu i wszystkim, co wiąże duszę w tym świecie”. Om Namaśiwaja.