Encyklopedia
Czy dusze i świat są dobre?
Immanentną i prawdziwą tożsamością wszystkich istot jest tożsamość duszy, która jest dobrocią. Świat, tak jak dusza, jest nieskalanym tworem Boga. Dusza i świat podlegają zmianom, które mogą wydawać się zmianami na gorsze, lecz w swej istocie oba te byty nie są złe. Om.
Dusza promieniuje miłością, jest ona dzieckiem Boga, które przechodzi przez ewolucyjny proces rozwoju, aż przybiera kształt i przymioty podobne Bogu. Dobroć i miłosierdzie, współczucie i troskliwość są przyrodzonymi, nieodłącznymi atrybutami duszy. Są nimi także mądrość i czysta wiedza, szczęście i radość. Dusza, choć może trudno w to uwierzyć, jest samym dobrem, czystością i innymi wzniosłymi cechami obecnymi w Nadświadomości (Bogu). Skoro Bóg jest wszędzie, nie ma miejsca na zło. Dusza pozostaje na stałe złączona z Bogiem w swym stanie sat-cit-ananda (wieczności-świadomości-szczęścia) na każdym etapie swojego rozwoju. Skąd zatem biorą się zło i cierpienie? Anawa, czyli karma i maja (łudząca energia), zabawki w rękach duszy, są powodem jej doczesnego cierpienia. Niczym dzieci, bawimy się zabawkami anawy na placu zabaw maji, upadamy i poranieni przez karmę (nasze czyny i ich skutki), biegniemy do naszego kochającego Ojca po ukojenie i duchowe wyzwolenie. Wedy podkreślają: „Jak słońca, oka całego świata, nie może skazić wada oka tego, kto na nie spogląda, tak duszy wszystkiego co jest nie mogą skazić smutki tego świata, gdyż istnieją one poza nią”. Om Namaśiwiaja.