ŚiwaŚakti - Encyklopedia wiedzy o śiwie śakti

Koniec wszechświata następuje podczas mahapralaji, kiedy to czas, kształt i przestrzeń rozpuszczają się w Bogu Śiwie, po to, by zostać stworzonymi ponownie w kolejnym cyklu stworzenia. Jest to rzeczywistość względnie prawdziwa, nazywana tak dla odróżnienia od niezmiennej Rzeczywistości. Om Namaśiwaja.

Wszechświat ten i tak naprawdę całe stworzenie jest mają, łudzącą energią Śiwy. O ile Bóg jest absolutnie realny, o tyle świat, który z Niego wyemanował jest względnie prawdziwy. Nie znaczy to jednak, że świat jest ułudą lub że nie istnieje. Znaczy to, że jest on nietrwały i podlega ciągłym zmianom. Świat ten jawi się jako całkowicie realny, kiedy postrzega się go poprzez zwyczajną świadomość. Poza tym, świat materii jest potrzebny wcielonym duszom, aby mogły wstąpić na drogę prowadzącą do Boga. Wszechświat powstaje, rozwija się i rozwiązuje cyklicznie, niczym pory roku. Cykle stworzenia są niezwykle długie i kończą się zagładą (mahapralaja). Wszystkie trzy światy, razem z czasem i przestrzenią, rozpuszczają się w Bogu Śiwie. Tak przejawia się ostateczna łaska Pana – rozwój dusz osiąga kres i spełnienie w chwili, gdy pozbywają się materialnej osobowości i wracają do Niego. Wtedy Śiwa istnieje w swych trzech opisanych wcześniej aspektach, aż do momentu następnego stworzenia. Wedy oznajmiają: „Zaprawdę, Bóg jest Jednią bez wtórego. On samodzielnie włada nad światami poprzez swe moce. On wydaje z siebie byty. On, pasterz swego stadła, po wydaniu z siebie światów, wchłania je w siebie u schyłku czasu”. Om Namaśiwaja.