Encyklopedia
Księgi o ascetach
„W nim jest ogień, w nim jest woda, w nim są Ziemia i Niebo. On jest słońcem, które widzi świat cały, zaprawdę on sam jest światłem – ten długowłosy asceta. Smagany wiatrem, odział się w szatę brunatno żółtego błota. Odkąd bogowie wstąpili w niego, wędruje za podmuchami wiatru, ten cichy asceta. ‘Odurzeni’, woła, ‘wyrzeczeniami dosiadamy wiatru, a wy – śmiertelnicy tam w dole – nie widzicie niczego prócz waszych ciał’. Ten cichy asceta, unosi się w przestworzach przybierając rozmaite kształty. Z każdym bogiem zawarł przyjaźń. Wiedziony przez wiatr, towarzysza swej wędrówki, popychany przez bogów, jak w domu czuje się na wschodzie i zachodzie, w tym i tamtym oceanie, ten cichy asceta”.
Rygweda, 10.136.1-5
„O potężny orężu – Upaniszado! Unieś ten oręż jak łuk. Wyciągnij strzałę wyostrzoną przez oddanie. Napręż łuk myślą skupioną na Tym. Wystrzel do celu, w Niezniszczalnego. Om jest łukiem, atman – strzałą, Brahman, mówią, jest celem, który należy przeszyć skupieniem. Tak łączy się z Brahmanem, jak strzała z tarczą”.
Kryszna Jadźurweda, Mahanarajana Upaniszad, 540-541
„Poznawszy swój umysł i serce, dostąpiwszy mądrości, zejdziesz z drogi wiodącej do śmierci. Dlatego mówią, że wyrzeczenie jest lepszym lekiem od innych”.
Kryszna Jadźurweda, Mahanarajana Upaniszad, 537-538
„Tylko ci odnajdują krainę Brahmana, którzy wiodą żywot cnotliwego ascety, oddanego zgłębianiu wiedzy o Brahmanie. Tylko oni bowiem są wolni w każdym świecie”.
Samaweda, Ćhandogja Upaniszad, 8.4.3
„Wiedz, synu Pandu, że to, co zwą wyrzeczeniem, jest tym samym co joga, gdyż nikt nie stanie się joginem, jeśli nie porzuci swych pragnień.
Dla mędrca, który dąży do celu jogi, czyn jest środkiem, a dla tego, kto cel ów osiągnął, środkiem jest zaniechanie czynu.
Powiadają, że cel jogi osiąga ten, kto porzuciwszy wszelkie pragnienia, nie szuka ani przyjemności zmysłowych, ani nie zabiega o owoce czynu”.
Bhagawadgita, 6.1-3
„Prawdziwym joginem jest ten, kto zmysły swe okiełznał, raduje się odkrywaniem prawdy i jej doświadczaniem. Dla takiego jogina kamień i złoto jedną mają wartość.
Nad innymi góruje ten, kto jednakowo traktuje przyjaciół i wrogów, obojętnych i zawistnych, bliskich i obcych, grzeszników i świętych.
Jogin powinien całym sobą dążyć do Najwyższego, przebywając w odosobnieniu, panując nad umysłem, porzuciwszy pragnienia i zbywszy się własności”.
Bhagawadgita, 6.8-10
„Nieskończoną ilość razy rodzą się i umierają. Nieskończonymi głupstwami pochłonięci o tym zapominają, uwięzieni w mrocznej skorupie ciała. Kiedy w końcu łaska Śiwy rozświetla mrok, wtedy jest chwila sposobna, by dusza wyrzekła się świata. Kiedy to czyni, sama staje się światłem”.
Tirumantiram, 1615
„Asceci prawi, którzy z jałmużny żyją, nie narodzą się więcej. Na nich nie spadnie obfity deszcz duchowych łask. Ci, którzy oddają się jodze nabierają mocy, by zatrzymać krąg wcieleń”.
Tirumantiram, 1803
„Pozdrawiam cię, o sannjasinie, który nie wiesz, co to podstęp! Umieść w swym sercu i czcij w nim Niepokonanego, któremu ani Wisznu, ani Brahma nie mogli dorównać. Ty, który wszystkich traktujesz jak siebie samego, kto w tym świecie może ci dorównać? Góra twych przeszłych uczynków sczeźnie bez śladu. Co dzień medytuj: każdy jest sługą Śiwy”.
Natczintanaj, O sannjasinie!
„Tych, którzy bez wahania poświęcą całe swe bogactwo, dusze i ciała Nataradźowi, Łaskawemu Darczyńcy, On w jednej chwili umieści u swych lotosowych stóp. Taka jest prawda!”
Natczintanaj, Ciało jest świątynią