Encyklopedia
Dobroczynność
Chojna, bezinteresowna dobroczynność jest jednym z podstawowych wymogów dharmy (Prawa, religii). Jej składowymi są gościnność, jałmużna i inne formy pomocy żywym istotom. Dobroczynność jest rodzajem wsparcia dzieła bożego na Ziemi, w myśl poglądu, że ostateczny cel życia ma charakter duchowy, a nie materialny. Om Namaśiwaja.
Ideę dobroczynności doskonale objaśnił mędrzec Tirukural: „Z wszystkich powinności najwyższą w tym świecie i światach niebiańskich jest dobroczynność. To taki czyn, który sprowadza na potrzebujących dar uczciwej pracy wierny dharmie”. Nawet najubożsi śiwaici robią coś dla innych na miarę swych możliwości. Dobrą okazję do przysłużenia się innym dają odwiedziny gościa. Czy jest nim krewny, przyjaciel czy obcy należy służyć mu jak Bogu. Dzielimy się z potrzebującymi. Dbamy o starszych. Darujemy pielgrzymującym ascetom pożywienie, datki i ubrania. Podtrzymujemy ducha pomagania i dawania (dana) w rodzinie, we wspólnocie, w klasztorach. Wielu wyznawców Śiwy, Śakti i Wisznu przeznacza 10% swych miesięcznych przychodów pomaganiu instytucjom, które działają na rzecz sanatana dharmy (odwiecznej religii). Jest to starodawna tradycja zwana daśama bhaga wrata. Wedy radzą: „Człowiek majętny powinien dzielić się z potrzebującym, niech rozważy, iż przed nim jeszcze długa droga! Bogactwo kręci się jak koła rydwanu, przychodzi do jednego teraz, do drugiego potem”. Om Namaśiwaja.