Encyklopedia
Czy przekaz pism tradycji i pism objawienia różni się?
Smryti, czyli „to, co zapamiętane”, są pismami, które tworzą Tradycję. W ich skład wchodzą wielkie epopeje: Ramajana, Mahabharata (zawierająca Bhagawadgitę), purany (stare opowieści), wedangi („człony Wedy”, rozprawy naukowe o języku, astronomii, analizy rytuału, traktaty o dharmie, np. Manusmryti, moralności i metafizyce). Om.
O ile Wedy i agamy są uznawane za wspólne dziedzictwo wszystkich hindusów, o tyle każda religia post-wedyjska ma własne pisma tradycji. Są to teksty powstałe w starożytności, ale też napisane współcześnie w wielu językach. Najważniejsze to napisane w sanskrycie epopeje: Ramajana, Mahabharata oraz purany i wedangi, zawierające popularne Dharmaśastry. Słowo smryti oznacza „to, co zapamiętane”. Te „zapamiętane” słowa tworzą Tradycję, opartą na ludzkim wglądzie w rzeczywistość, który został utrwalony w historii kultury. Na tym polega różnica między smryti a śruti, które są objawionym przekazem Boga, utrwalonym przez mędrców (ryszi). Literatura Tradycji jest obszernym zbiorem tekstów traktujących o metafizyce, filozofii, etyce, ale też tańcu, muzyce, jodze i innych praktykach duchowych, sztuce i różnych dyscyplinach nauki. Wedy dociekają: „Kogo poszukują starożytni prorocy, hymny i formuły ofiarne, na kim skupia się umysł mędrca, powiedz mi, kim jest istota wszechrzeczy?” Om Namaśiwaja.