ŚiwaŚakti - Encyklopedia wiedzy o śiwie śakti

Śiwaja Subramunija Swami
Poniedziałek, lekcja 50

Studiowanie pism (siddhanta śrawana), będąca szóstą nijama, wieńczy proces duchowych poszukiwań. Zanim do niego dojdziemy, zanim odnajdziemy swego satguru, możemy poznawać wszystkie pisma święte świata, rozważać ich treść, polemizować z nimi lub przyjmować ich argumenty. Mamy swobodę w poznawaniu rozmaitych szkół, sekt, tradycji i nauk: śiwaickich, wisznuickich, śaktyjskich czy smartów.
Sanatana dharma zawiera mnóstwo pism uważanych za święte i dopuszcza rozmaite metody przekazywania ich treści. Kiedy spytać starszego nauczyciela o jakąś kwestię związaną z życiem duchowym, to poczuje się on zobowiązany udzielić wyczerpującej odpowiedzi zgodnej z przekazem swej szkoły, religii, sukcesji nauczycieli z którejś gałęzi sanatana dharmy.
Zanim odkryjemy pełnię siddhanta śrawana możemy dociekać prawdy u psychologów, psychiatrów, naukowców, pseudonaukowców, egzystencjalistów, materialistów itp. Dziedzin poznania jest mnóstwo i ciągle powstają nowe. Przychodzi jednak chwila, w której osoba krocząca ścieżką siddhanta śrawana i przestrzegająca dziesięciu ograniczeń, musi dokonać wyboru. Zdaje sobie ona z tego sprawę, osiągnęła bowiem świadomość muladhara ćakry, z którą wiąże się wytrwałość w dążeniu do celu.
Adept duchowości – mający doświadczenie z przestrzeganiem dziesięciu ograniczeń i praktykowaniem pięciu pierwszych cnót duchowych – posiadł pełną wiarę, że jego satguru przeprowadzi go przez pięć kolejnych praktyk: 1) siddhanta śrawana, czyli badanie pism jednej tradycji i zaniechanie poznawania innych; 2) mati, poznanie, czyli rozwijanie duchowej woli i intelektu pod kierunkiem guru; 3) wrata, święte śluby, z czym wiąże się wierność religijnym zasadom i praktykom; 4) dźapa, intonowanie świętych mantr, z czym wiąże się zabieganie o inicjację u guru. Inicjacja jest tożsama z otrzymaniem autoryzacji do intonowania mantr; 5) tapas, czyli spełnianie wyrzeczeń i ofiar także pod kierunkiem guru.
Badanie pism jest starożytną praktyką w obrębie danej sukcesji nauczycieli, która przeprowadza wielbiciela od jednej ćakry świadomości do następnej. Każda sukcesja (sampradaja) broni własnych nauk i zasad, konfrontując je z innymi. Ma to na celu utrzymanie „czystości” własnych nauk i zniechęcenie własnych zwolenników do poznawania nauk innych tradycji. Ten etap każdy uczeń powinien już mieć za sobą. Po przyjęciu w grono uczniów, kończy się badanie „obcych” doktryn.
Siddhanta śrawana jest jednak czymś więcej niż skupieniem się na jednej doktrynie. Studiowanie pism rozwija zupełnie nowe rozumienie rzeczywistości – świadome i nieświadome – a nawet zmienia funkcjonowanie systemu nerwowego ucznia.